چند تا ترکش خورده بود و خیلی ازش خون رفته بود. انگار زمزمه می کرد. سرم را گرفتم جلو دهانش ببینم چه می گوید، با تقلا دست کرد قمقمه اش را درآورد، گفت: بده به راننده بولدوزر، حتما تشنه س.
درست می گفت، از سر شب آب نداشتیم بچه ها بخورند، شعبان قمقمه را از دستم گرفت و یک جرعه بالا کشید، بقیه ش را دادم به احمد.
برگشتم دیدم تکان میخورد، انگار بخواهد کاری کند، دولا شدم تو صورتش، دیدم دستش را برد سمت سینه اش و گفت: یااباعبدالله الحسین، با لبهای تشنه...

شبهای قدر کربلای 5، ص68