چنانچه در جریان هستید درصد بالای از دانشجویان ما برای ادامه تحصیل جبر در انتخاب مکان و دانشگاه مورد تحصیل دارند حال از این قشر  به دنبال قشری باید رفت که تربیت درون خانوادگی آنان نمی تواند دوری و غربت را در فهم آنان بگنجاند که عمده این افراد دختران هستند و در اثر کمترین فشار خسارت های جبران ناپذیری را می بینند لذا بنا به مشاهدات میدانی در این راستا دخترانی که بعبارتی شهرستانی هستند و در استان دیگری مشغول تحصیل هستند بیشترین ریزش اخلاقی را دارند تنها بواسطه وجود این امر که تنهایی و غربت را نمی توانند تحمل کنن روی به اوامری می آورند تا بتوانند جبران کمی درونی خود را بواسطه آن داشته باشند که می توا از مواردی چون روی آوری به موارد مخدر،شرکت در پارتی های شبانه ، تمایل به جنس مخالف،و حتی فرار از خود و تن فروشی نام برد که بسیار مشهود است .

لذا از آنجایی که فقر فرهنگی جامعه نیازمند زمان و سرف هزینه است که بزوردی قابل دستیابی نیست باید فکر کرد و به دنبال طرح های زود بازده فرهنگی بود و باید انحراف شناسی کرد و دریچه ها را بست اما این نیز نیازمند سرمایه مالی است بر این اساس پیشنهاد حقیر اینست که :

بودجه ای در حد یک میلیارد تومان به این امر اختصاص یابد مبنی بر این که مرکز تاسیس شود جهت اشتغال فعلی و ذهنی دانشجویان خانم خصوصا بصورتی که مزاحمتی با زمان دروس آان نداشته باشد یعنی بصورت پاره وقت و دوره ای بین دانشجویان تقسیم شود بعبارتی مثلا اگر این مرکز صد نیروی کار بناست داشته بباشد بین دویست تا سیصد دانشجو تقسیم شود تا از فشار کار کاسته و نیروی بیشتری را مشغول الذمه کند و دامنه فراتری را در برگیرد ، لازم بذکر است در حال حاضر چنین مجموعه های وجود دارد که بصورت خصوصی و بیشتر سوء استفاده کننده هستند زیرا با استخدام دانشجو هم کار را پیش می برند هم هزینه کمتری می پردازند و هم موضوع ساختن فرزندان فردای ما به قهقرا می رود البته با گذر از تلفاتی که در این بین باید ندیده گرفت مانند تجاوزاتی که صورت می گیرد و صدای از کسی درنمی آید .

قطعا نمی توان به دولت چشم امیدی داشت چرا که این امر چنان ظریف است که جبر دستگاه دولتی قادر به حرکت در این مسیر نیست باید لطافت خاصی مشهود باشد و باید با تاخیر و دیرکرد و بی نظمی دانشجو ساخت و آمادگی جایگزینی هر لحظه فراهم باشد که این امر با سیستماتیک خشک دولتی سازگار نیست روندی نرم می طلبد بر این اساس نیازمند حضور نهاد عطوفت در این امر است که غیر از رهبر انقلاب نمی باشد که البته بومی سازی بهترین امر است و نه با حضور ادارات و سازمانهای دولتی بلکه بصورت مستقل و تحت الامر همان نقطه باشد در غیر اینصورت هدف مردود خواهد شد .

با توجه به موارد فوق الذکر مستدعیست نسبت به تامین منابع مطالعه ای و تخصیص بودجه در این راستا با حضور نماینده ای از آن مرکز جهت تاسیس چنین مرکزی با تعیین مدت زمانی اقدامات لازم صورت گیرد تا دستی در حفظ منابع پاک انسانی خود باشیم جوانانی که هر روز از دست می روند و فاصله ها را بیشتر می کنند .

والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته